วิธีตีเหล็กสั้น-เหล็กกลาง ให้ไกลขึ้นแต่ตกหยุด

มีบางสถานการณ์เราอยากตีเหล็กสั้นหรือเหล็กกลางที่เรามั่นใจให้ได้ระยะมากกว่าปกติ 5-10 หลา ยกตัวอย่างเช่น เรากำลังจะตีชอตแอปโพรชขึ้นกรีนห่างธง 135 หลา แล้ว กรีนหลุมนี้เป็นกรีนแคบ มีทรายลึกหน้ากรีน หลังกรีนเป็นรัฟยาว ชอตที่เราต้องการคือชอตที่มีแบ็กสปินมากเป็นพิเศษ ตกแล้ววิ่ง นิดเดียว
ในขณะเดียวกันเราก็ต้องการชอตที่มั่นใจว่าลูกจะแคร์รี่ข้ามทรายหน้ากรีนแน่ นอน ถ้าปกติเราตีเหล็ก 9 ฟูลสะวิงได้ 130 หลา เหล็ก 8 ได้ 140 หลา แล้วเหล็ก 9 เป็นเหล็กที่เรามั่นใจที่สุด ครูกอล์ฟฝรั่งแนะว่า ถ้าเป็นชอตสำคัญอย่างยิ่ง แพ้ชนะฝากความหวังไว้ที่ชอตนี้ ให้ตีเหล็ก 9 ด้วยเทคนิคที่ทำให้ได้ระยะเพิ่มขึ้นอีก 5 หลาโดยไม่ต้องตีเบ่งตีเข่นเพิ่มความเร็วของหัวเหล็ก (clubhead speed) พูดง่ายๆ ก็คือ ตีด้วยความเร็วความแรงเท่าเดิม แต่ได้ระยะไกลขึ้น
การตีเหมือนเดิมแต่ได้ระยะไกลกว่าเดิม ครูกอล์ฟบอกว่าให้ซ้อมตีลูกจากรอยดิวอต เอาลูกกอล์ฟวางไว้ตรงกึ่งกลางรอยดิวอตที่โรยทรายกลบแล้ว จากนั้นก็เข้ายืนแอดเดรสแบบเดิมเหมือนตีจากแฟร์เวย์ แต่วงสะวิงที่ตีทั้งตอนแบ็กสะวิง-ดาวน์สะวิงต้องชันกว่าตอนตีจากแฟร์เวย์ ด้วยวงสะวิงชันแบบนี้ละครับจะทำให้หน้าเหล็กปะทะลูกก่อนถึงจุดต่ำสุด ของวงสะวิง จังหวะที่หน้าเหล็กปะทะลูกองศาหน้าเหล็กจะชันกว่าความเป็นจริง 2-4 องศา ลูกจึงเดินทางได้ไกลขึ้น 5-10 หลา นอกจากนั้นมุมที่หน้าเหล็กดาวน์สะวิงปะทะลูกเป็นมุมชัน ทำให้ลูกมีแบ็กสปินมาก พอตกบนกรีนจึงวิ่งนิดเดียว หลังจากซ้อมตีจากรอยดิวอตจนชำนาญแล้ว ขั้นตอนต่อไปให้ซ้อมตีจากไลดีบน แฟร์เวย์ด้วยวงสะวิงชันเหมือนที่ซ้อมตีจาก รอยดิวอต คราวนี้จะรู้สึกว่าชอตนี้ตีง่ายจริงๆ การตีด้วยเทคนิคนี้ทำได้ทั้งเหล็กสั้นและเหล็กกลาง ถามว่าทำไมจึงไม่เพิ่มเหล็กแล้วตีสบายๆ เช่น ระยะ 135 หลา แทนที่จะตีเหล็ก 9 แบบวงสะวิงชันให้ตีเหล็ก 8 แบบสบายๆ คำตอบก็คือการตีสบายๆ ได้ระยะ 135 หลาก็จริงอยู่ แต่มีแบ็กสปินน้อย ถ้ากรีนแคบลูก อาจวิ่งทะลุกรีน